Stałą częścią programu Biennale w Malborku są wystawy autorskie mistrzów w dziedzinie ekslibrisu. Takie kameralne prezentacje unikatowych miniaturowych dzieł sztuki, odzwierciedlone w kilku edycjach, czasami tylko w jednym egzemplarzu, stanowią niesamowitą okazję do zaprezentowania dzieł współczesnych mistrzów rycin i akwaforty, które kuszą kunsztem i niezrównaną biegłością warsztatu.
Czasami wystawy autorskie wzbogacane są o prace z zakresu grafiki wieloformatowej, rysunku i malarstwa.
W ubiegłych latach odbyło się kilka retrospektywnych wystaw dzieł najwybitniejszych polskich rytowników, m.in. Wojciecha Jakubowskiego, Henryka Feilhauera, Eugeniusza Geta Stankiewicza, Krzysztofa Skórczewskiego i Wojciecha Łuczaka oraz mistrza techniki mezzotinty Włodzimierza Kotkowskiego.
Wystawom autorskim zawsze towarzyszyły katalogi bogato ilustrowane reprodukcjami prezentowanych grafik, a także eseje poświęcone pracom wybranych grafików.
Dwudziesta czwarta wystawa Międzynarodowego Biennale Ekslibrisu Współczesnego stanowi klamrę zamykającą okres pięciu dekad najstarszej na świecie cyklicznej imprezy o charakterze artystycznym, prezentującej najciekawsze nurty i kierunki rozwoju sztuki w obrębie współczesnego ekslibrisu.
Złoty Jubileusz Biennale w Malborku (1963-2013) stał się pretekstem do zorganizowania wystawy, na której zaprezentowano plakaty i medale przyznane w ramach poszczególnych edycji wspomnianego cyklu.
„Plakaty biennale charakteryzują się dużą różnorodnością formalną i stylistyczną, która oprócz indywidualnych cech warsztatu ich twórców wynika również ze współczesnych trendów w sztuce i z artystycznych upodobań projektantów. W grupie plakatów, które otwierały kolejne wystawy ekslibrisów od pierwszego Biennale do jedenastej edycji, która odbyła się w 1986 r., widoczna jest wyraźna tendencja do syntezy różnych form języka grafiki. Różnorodne prace pochodzące z tego okresu urzekają zwięzłością i porządkiem zastosowanych środków wizualnych, płaskim tłem i oszczędną paletą stonowanych kolorów.
W plakatach biennale sięgających drugiej połowy lat 80. XX wieku pojawiły się nowe inspiracje i trendy w zakresie kompozycji plastycznej, jak i warsztatu graficznego. Autorzy chętniej sięgali po środki, które formalnie uważano za bliższe sztuce malarskiej niż użytkowej. Linia odpowiadająca za kreowanie form stała się znacznie bardziej elastyczna i finezyjna, a kontury przedstawianych obiektów łatwiej w porównaniu z przeszłością wtapiały się w tło. Artyści wydawali się również posiadać większą skłonność do stosowania metaforycznej polisemii i ekspresji. Głównym motywem kompozycji plakatów, począwszy od XII Biennale zorganizowanego w 1988 roku, są postacie ludzkie, a także elementy krajobrazu” (fragment tekstu B. Omieczyńskiej, który znajduje się w katalogu wystawy Pół wieku z ekslibrisem, Malbork 2013).